MUIREANN BRADLEY (°2006) is een jonge Ierse blues, ragtime, roots en folk gitariste en zangeres die, als het over country blues gaat, zowat alles van haar vader (die gitaar speelde) leerde. Ze groeide op in de heuvels met uitzicht op de vallei van de rivier Finn, net buiten het stadje Ballybofey in County Donegal. Haar vader speelde deze muziek voortdurend thuis en ook in de auto gingen en praatte er eindeloos over. Of er nu iemand luisterde of niet, hij vertelde verhalen over het leven van deze muzikanten alsof ze legendes, mythologie of het avondnieuws waren. Toen ze negen was, kreeg ze gitaarles van haar vader, die haar een kleine reisgitaar kocht. Omdat ze ook investeerde in vechtsporten waar ze regelmatig aan trainde en aan deelnam, kwam met in 2020 met de eerste Covid-lockdowns de gitaar pas op de eerste plaats. Op 17-jarige leeftijd (op 31/12/23) trad Muireann op in de BBC tv-show, Jools' Annual Hootenanny waar ze een staande ovatie kreeg voor haar uitvoering van Rev Gary Davis' “Candyman” uit 1961.

Haar debuutalbum ‘I KEPT THESE OLD BLUES’ (2023) kwam na de uitzending snel in de top tien van de UK Albums Download Chart terecht. In december 2024 tekende ze bij Decca Records. Het label bracht dit jaar i.s.m. Tompkins Square een geremasterde versie van het album op groene vinyl uit. Muireann nam in de studio elk nummer live op in één volledige take, waarbij ze zingt en zichzelf tegelijkertijd op gitaar fingerpickend begeleid. De meeste zijn eerste of tweede takes. Er is niets toegevoegd of weggehaald en er zijn geen overdubs of moderne opnametrucs van welke aard dan ook gebruikt. In sommige opzichten is dit album op dezelfde manier opgenomen als de originele nummers.

Muireann houdt vooral van de ragtimegitaar fingerpicking-stijl van de blues mannen en vrouwen aanvang 20ste eeuw. Veel van hen speelden in de sixties een cruciale rol in de blues revival en de “herontdekking” van de country blues. Dit wordt bij het bekijken van de tracklist en na de opener al snel duidelijk. De meeste nummers zijn oorspronkelijk opgenomen door inmiddels de “groten” als o.a. Elizabeth Cotten, Blind Blake, Mississippi John Hurt en Blind Gary Davis. Gary D. Davis (°1896†1972) aka Reverend Gary Davis en Blind Gary Davis, was een blues- en gospelzanger die ook bedreven was op de banjo, gitaar en mondharmonica. Davis' fingerpicking gitaarstijl beïnvloedde veel andere artiesten. Een van zijn studenten was o.a. Stefan Grossman, die hier enkele van de nummers voor Muireann bewerkte. Het album opent met het Rev. Gary Davis’ nummer “Candyman” (dat ik al vernoemde) dat zowat de éérste grote stap in Muireann’s carrière was. Het is geen liedje over snoepjes of zoetigheden, want de term “candy man” betekent “pooier” of, op zijn minst, een mannelijke minnaar, ook wel een “sweetback (man)” genoemd.

Van Mississippi John Hurt (°1892†1966) koos ze drie nummers: “Richland Woman Blues”, “Stagolee” en “Frankie”. Rev. Davis moet, als ik de nummers hoor, zeker Alan Wilson (Canned Heat) beïnvloed hebben, toen hij “Goin’ Up the Country” schreef. Als je Muireann op “Stagolee” hoort, dan besef je pas wat voor een getalenteerde fingerstyle-gitariste ze is als ze zingt over “Stag” Lee Sjelton die in 1895 in St. Louis (Missouri) op Kerstmis Billy Lyons, de man die zijn Stetson stal, vermoordde. Toen Muireann op een bepaalde dag een lijst schreef met nummers die ze wou leren, was “Police Dog Blues” van Blind Blake (°1896†1934). het éérste nummer op die lijst. Elizabeth Cotten (°1893†1987) is ook een van haar favorieten. Elizabeth was een autodidactische linkshandige gitariste die een gitaar bespeelde die voor een rechtshandige speler was bespannen, maar die ondersteboven speelde. Deze positie betekende dat ze de baslijnen met haar vingers speelde en de melodie met haar duim. Haar kenmerkende afwisselende basstijl is bekend geworden als "Cotten picking". “Shake Sugaree” (+ “Vestapol” en “Delia”: arr. Stefan Grossman) en “Freight Train” zijn hier Muireann’s keuzes. De overige tracks zijn o.a. Robert Wilkins’ “Police Sergeant Blues”, Sam McGee’s “Buck Dancer’s Choice” en de afsluiter,  Joe McCoy’s “When the Levee Breaks”. Het is op het einde van de rit bemoedigend dat Muireann Bradley, een jonge Ierse, met grote klasse erin slaagt om de country blues levend te houden.

“In één ding, in haar doelstelling, slaagt deze jonge Ierse bij haar debuut met grote onderscheiding: ‘I KEPT THESE OLD BLUES’…”

Eric Schuurmans

‘I KEPT THESE OLD BLUES’: Track list: 01.Candyman [Rev. Gary Davis] – 02.Richland Woman Blues [Mississippi John Hurt] – 03.Police Dog Blues [Blind Blake] – 04.Shake Sugaree [Elizabeth Cotten, arr. Stefan Grossman] – 05.Vestapol [traditional, arr. Stefan Grossman] – 06.Stagolee [Mississippi John Hurt] – 07.Green Rocky Road [Len Chandler & Robert Kaufman, arr. Dave Van Ronk] – 08.Frankie [Mississippi John Hurt, arr. Ari Eisinger] – 09.Police Sergeant Blues [Robert Wilkins] – 10.Buck Dancer’s Choice [Sam McGee, arr. John Fahey] – 11.Delia [traditional, arr. Stefan Grossman] - 12.Freight Train [Elizabeth Cotten] – 13.When the Levee Breaks [Joe McCoy] | Music/Lyrics by or as [noted] - Produced by Tom McGinty & John Bradley | Credits: Muireann Bradley: vocs, a guitar

Discography MUIREANN BRADLEY: I Kept These Old Blues [2023/2025] |